Geen vage rammelbus dit keer, waarin we als rommelig rondtrekkend circusgezelschap moesten worstelen voor een beetje ruimte en orde, maar een detachement van twee bussen en een auto, die elkaar in een vernuftig schema zouden gaan afwisselen en aanvullen. Zo zou er ruimte komen om soms even onderuit te gaan, waren er langere rustpauzes voor de roeiers, en zou er toch bij elk van de 26 wissels op tijd een walploeg van drie man, een setje verse roeiers en zo nodig ook een nieuwe stuur klaarstaan. De etappes waren ingekort, waardoor er nieuwe wisselplekken en routeboeken moesten worden ingepland en geschreven. En ook de techniek was geoptimaliseerd - alle lessen werden teruggekoppeld en de brainstormen waaiden krachtig. Onze eigen innovatie van de afgelopen jaren - een tablet voor de neus van de stuur zodat foutvaren voorkomen werd - bleek inmiddels door sommige andere ploegen in de top te zijn overgenomen. Maar ook met schakelaars te bedienen schijnwerper en pompje, continue snelheids- en tempo-informatie: ze werden allemaal uitgedacht en ingebouwd, waarbij het gemak in het gebruik voortkwam uit de complexe inspanningen van de techneuten.
Tot slot werden er geen concessies gedaan ten aanzien van de bemanning - zowel bij de roeiselectie als de ondersteuning. Voor het eerst hadden we een volledige ploeg van twaalf, met tien roeiers en twee stuurtjes. Daarvoor konden we gelukkig op het laatste moment de jonge krachtpatser Jeroen van rv Euros opstellen op leenbasis. Ook onze eigen student Steven kwam de gemiddelde kracht omhoog en de gemiddelde leeftijd naar beneden brengen. De ervaren stuurvrouwen Dineke en Gabriëlle lieten zich gelukkig overhalen voor een slapeloze nacht vol getuur naar zich in duisternis verstoppende bruggaten en vage Friese waterloopjes. En, als toppunt van ondersteuningsluxe, een heuse logistieke sectie van twee chauffeurs. Menno die stoïcijns als hij is een bus en hand-en-span-diensten onder zijn hoede nam - en Reinoud die als vliegende-keep en brein achter het vervoersschema, zich van wissel naar wissel naar stempelpost ging haasten om overal precies genoeg mankracht te hebben en de eenheid te bewaren.
Bij het begin van een oorlog is het eerste slachtoffer meestal het plan dat je had gemaakt - maar het feit dat de bovenstaande planning al een behoorlijke beschrijving vormt van onze tocht, geeft aan hoe goed deze planning in elkaar bleek te zitten! Goed, er was wat gepruts met een onwillig voedingskabeltje, maar verder werkte alles als een zonnetje. Als een ritmisch klokwerk ontvouwde de planning zich tot werkelijkheid, zodat iedereen zich kon concentreren op z'n eigen rol en op het genieten van het geheel. Ieder roeikoppel kon zonder hindering een eigen set heroïsche anekdotes voor later vormgeven tijdens alle uren van pijnlijden en het proberen om daarna weer een beetje bij te komen - te veel om hier allemaal te vermelden.
Hierbij ontpopte vrijwel elke etappe zich op telkens weer een andere manier tot een miniwedstrijd met onze concurrent Pontos. Zij waren dertig seconden na ons gestart, en de volle negentien uur lang bleven ze onze sparringpartners - helemaal tot aan de finish waar Victor en Bart ze één minuut en dertig seconden voor wisten te blijven. Ook elk van de andere koppels - Paul/Jeroen, Tom/Jasper, Leijn/Willem en ondergetekende/Steven - was voortdurend gewikkeld in de strijd met ploeg nr 9... inlopen, opjagen, voorblijven, bijblijven... De kiem van onze uiteindelijke mini-overwinning lag in goochemheid van Gabriëlle bij het net-even-voorgaan tijdens het passeren van een bruggat.
Veel tegenwind maakte de tocht zwaar en de tijden moeilijk te vergelijken met andere jaren. Onze achtste plek overall was beter dan de vorige edities, maar onze tijd van 19 uur 02 was dat niet. En een paar nieuwe, sterke en (ook) professioneel georganiseerde ploegen maakten de beoogde top-5 onbereikbaar. Maar ach, de 'Elfsteden' is altijd zwaar - want je gaat uiteindelijk toch altijd zo hard en zo diep als je kunt: je gaat tot waar de teamgeest en je eigen wilskracht je kunnen brengen. En dat is er ook zo mooi aan. Het is telkens weer een unieke gebeurtenis, en die laten zich per definitie niet vergelijken met wat dan ook. Dankzij alle planning, ondersteuning en collectieve onverzettelijkheid was het weer onvergetelijk - de verse bundel heroïsche, humoristische en hartverwarmende anekdotes die we met elkaar hebben geschreven kunnen ons niet meer worden afgenomen. Bedankt iedereen!
Hans
Meer foto's: https://www.flickr.com/photos/t_diep/albums/72157708890028118