Ontspannen en opgewekt togen we, dames Head-ploeg 2024, op 9 maart jl. naar Amsterdam. Het beloofde een prachtige dag te worden. Met vooruitzicht op zijwind, met deels wind in de rug, hadden we zin in een mooie race. We waren ruim op tijd aanwezig en na rustig voorbereiden, was er tijd voor een kop koffie op het terras van RIC. Daar genoten we, uit de wind, van het zonnetje in ons gezicht en werden de oogjes kleiner en kleiner. Er was dus weer wat energie nodig om fris bij de start te verschijnen.Daar zorgde onze stuur Catrien voor tijdens het oproeien: kwiek roeiden we naar Ouderkerk aan de Amstel en deden onderweg een aantal opzetjes. Daarbij keken we natuurlijk woest uit onze ogen om onze tegenstanders te imponeren… In mijn geval trouwens niet alleen oog voor tegenstanders, maar ook voor de omgeving: reacties van vorig jaar op wat ik vertelde tijdens de race gezien te hebben, waren duidelijk: tijdens de race heb je ‘de ogen in de boot’! Dat moest ik dus compenseren bij het oproeien. In de grote bocht opeens veel lawaai in de wedstrijdbaan naast ons: de riemen van twee Heren-Acht-en raakten elkaar tijdens een inhaalmanoeuvre, groot spektakel. Als stuur zou ik dan toch best zenuwachtig worden, Catrien echter allerminst.
En daar was het moment van de start: rustig beginnen, doorstarten en gaan. De eerste kilometer met het gevoel vleugels te hebben: wauw…. Dat ging lekker! Catrien stuurde ons behendig door de bochten en spoorde ons al die tijd aan: door te roepen dat we inliepen op onze voorganger, door te tellen, en door steeds weer te zeggen hoe goed het ging. En vooral dat laatste, daar deden we het goed op: acht kilometer lang. In het laatste deel van de race haalden we inderdaad, eindelijk, onze voorganger in. Wat bleek: jonge dames (ja, toch stiekem even opzij gekeken...) en dat gaf ons als ‘rijpere dames’ natuurlijk wel een kik. En ook de power om de laatste kilometers uit onze benen, armen en longen te persen. En zo roeiden we met de tong op onze schoenen, de Thijssengracht over de finishlijn.
Dat het ons blik opleverde, overtrof alle verwachtingen. Zelf hadden we na afloop vanzelfsprekend van alles aan te merken op onze race. En toch bleken we de snelste in ons veld (F). De waarheid moet verteld: nummer 2 op slechts één seconde na ons, maar goed: blik is blik. Als een stel giechelende meiden togen we naar huis: het gevolg van ontlading en de verrassing van een mooie prestatie. Een dag met een gouden randje…
Tineke, Johanna, Dineke en ik/mij = Jantine ⯑
